میرحسین 18 تیر هم کنار ما بود

باز هم مجبور شدم سوژه یادداشتم را تغییر بدهم. دو سه روزی بود یک موضوع خاص را در ذهنم پایین و بالا می‌کردم و می‌خواستم چند خطی درباره آن بنویسم که مسئله مهم‌تری پیش آمد و تصمیم گرفتم این پست را بنویسم؛ حالا درباره نتیجه‌اش خودتان قضاوت کنید.
بعد راهپیمایی دیروز دیدم چند نفر از دوستان در وبلاگ‌های خود از اصلاح‌طلبان و خاتمی و میرحسین گلایه کرده‌اند که چرا پابه‌پای مردم در صحنه نیستند. این سئوال بسیار مهمی است - گرچه شاید جواب ساده‌ای داشته باشد - و ایجاب می‌کند کسی به آن پاسخ دهد.
راستش را بخواهید من هم دوست دارم هر چه سریع‌تر این جنبش به سرانجام برسد. گاهی هیجان‌زده می‌شوم، اما یکدفعه به شکل عجیبی تو لاک خودم می‌روم، امید پیدا می‌کنم و چند دقیقه بعد ناامید می‌شوم؛ مثل همه شما. می‌خواهم بروم به خیابان و فریاد بزنم که این دولت دروغگوست، ریاکار است، فاشیست است و ... می‌خواهم آزادی را هر چه سریع‌تر در آغوش بکشم و انتظار فرمان مستقیم و عاری از ابهام رهبر جنبش سبز را می‌کشم، اما موسوی دست به عصا راه می‌رود و طبیعی است که در این حالت گاهی از من و تو عقب بماند. این خصلت هر جنبش اجتماعی است که رهبران آن با کمی فاصله به قضایا نگاه می‌کنند. اگر دقت کرده باشید میرحسین معمولا بیانیه‌های خود را با یکی دو روز تاخیر منتشر می‌کند؛ مثلا دو روز پس از تایید انتخابات توسط شورای نگهبان آخرین بیانیه خود را نوشت، نه همان شب. تصور می‌کنم هر واژه آن بیانیه را بارها سبک سنگین کرده تا احتمال خطا را به حداقل برساند.
کوتاه بگویم که سیاست میرحسین موسوی روشن است؛ آنچنان که در 9 بیانیه خود خطاب به ملت ایران آنان را به نافرمانی مدنی و ادامه اعتراضات خود تا کسب نتیجه دعوت کرده است. اما درباره شیوه‌های نافرمانی براین باورم که میرحسین کار را به خود مردم سپرده‌ است تا ابتکار عمل را به دست بگیرند. در آخرین بیانیه خود نیز خیلی شفاف از خلاقیت مردم در ابداع راه‌های جدید مبارزه سخن گفته است. کمااینکه ابتکار خود مردم بود که 18 تیر و سالروز حمله وحشیانه به کوی دانشگاه را به انتخابات و اعتراضات خود پیوند زدند و حماسه‌ای دیگر آفریدند.
میرحسین نمی‌تواند و نباید هر روز یک بیانیه بدهد یا در همه راهپیمایی‌ها حضور یابد. او رهبر جنبش است و اگر به هر دلیلی شکوه و جلال رهبری از دست رود، کار جنبش تمام است. موسوی کماکان کنار ماست؛ حضور معنوی و فکری‌اش را در صحنه احساس می‌کنیم و همین کافی است. بقیه کارها را خود ما باید انجام دهیم. موافقید؟