روزنامه‌نگار ناموجود به صحنه می‌آید

حالا که خبر می‌رسد سعید حجاریان به کما رفته ‌است، گمان می‌کنم وظیفه ماست که از کما بیرون بیاییم.
تا دیروز فکر می‌کردم اصلاحات به پایان رسیده‌ است و ما وارد دوره‌ای دیگر شده‌ایم با مختصات و تعاریفی دیگر. نمی‌توانستم حتی یک سطر هم بنویسم چون به اصلاحات باور داشتم و هر چه پیش‌تر می‌نوشتم نیز معطوف به این هدف بود.
حالا می‌نویسم چون به اصلاحات باوری دوباره پیدا کرده‌ام، حتی محکم‌تر از قبل. دیگر دلیلی برای سکوت نمی‌بینم و سکوت را ناشی از ضعف روح و اندیشه می‌دانم. می‌نویسم به امید اصلاحات و شکستن فضای اختناق، گرچه با نام مستعار؛ باشد که دین خودم را به حجاریان‌ها ادا کرده‌ باشم.
من روزنامه‌نگارم و نمی‌توانم چشم بر همه چیز ببندم و صلاح خود تنها جست‌وجو کنم. تعالی من به تعالی جامعه‌‌ای که در آن زیست می‌کنم بستگی دارد. سقوط این جامعه، سقوط من است.
خدایا از تو نیرو می‌گیرم.