ده‌ها نفر در یک لحظه کشته می‌شوند و زمین همچنان می‌چرخد، بی آنکه خللی در کار جهان ایجاد شود. این خاصیت جهان ماست که همه چیز را می‌بلعد، مثل یک اژدهای گرسنه. از شی گرفته تا انسان، همه ذره‌ای هستند که عاقبت در این جهان حل می‌شوند. مرگ همه چیز و همه کس را درمی‌یابد و گریزی از آن نیست، اما این واقعیت دلیلی برای تسلیم و انفعال نمی‌شود. ما می‌دانیم که می‌میریم و برای بقای بیشتر مبارزه می‌کنیم. به بیانی دیگر، همان‌گونه که محکوم به مرگ هستیم، ناگزیر از زندگی هم هستیم. پس تلاش می‌کنیم عمر بیشتری به دست بیاوریم، حتی یک روز یا یک ساعت و اگر کسی چنین نکند، «تقصیرکار» است.
اما «تقصیرکاران» - حداقل به باور من - دو گروه هستند؛ گروهی که به «خود» جفا می‌کنند و گروهی که به «دیگران» و بحث من در این یادداشت متوجه گروه دوم است، یعنی حاکمان، زمامداران و دولتمردان. هیچ چیزی نافی مسئولیت آنان در قبال جان مردمان نیست. اولین و اصلی‌ترین وظیفه آنان فراهم آوردن بستری است برای زندگی و مرگ طبیعی آدم‌ها. هر چه در جامعه‌ای درصد مرگ‌های غیرطبیعی بیشتر باشد، مسئولان آن جامعه «تقصیرکارتر» هستند. این واقعیت که انسان‌ها در نهایت هر کدام به دلیلی می‌میرند، نمی‌تواند بهانه‌ای برای کم‌کاری و بی‌توجهی آنان باشد، به هیچ‌وجه.
متاسفانه ایران یکی از سانحه‌خیزترین کشورها در جهان شده است. هر سال در این کشور ده‌ها هزار نفر بر اثر سوانح غیرطبیعی می‌میرند که بیشتر آنها کشتگان جاده‌ها هستند و چند رده پایین‌تر، کشتگان سوانح هوایی. در این یک دهه اخیر چندین هواپیمای ایران سقوط کرده است و صدها هموطن ما کشته شده‌اند. این آمار در جهان بی‌نظیر است و تصور می‌کنم از این حیث اول باشیم. علتش را نیز دیگر همه می‌دانند. فرسودگی ناوگان هوایی ایران و عدم امکان خرید هواپیماهای نو و درجه اول. اما چرا ما نمی‌توانیم شبکه هوایی کشورمان را مجهز کنیم؟ تحریم شده‌ایم؟ خب چرا؟ این چگونه دیپلماسی بوده که اجازه تحریم کشورمان را داده است؟ این‌ها سئوالاتی است که حکومت باید پاسخشان بدهد و باید راهکاری پیدا کند برای شکستن تحریم‌ها، چون جان هموطنان‌مان در خطر است. اما آیا چنین اراده‌ای وجود دارد؟ گمان نکنم.
امروز 168 نفر بر اثر سانحه هوایی کشته شدند. دیروز نیز چنین بود و احتمالا فردا هم چنین باشد. متاسفم برای خودمان که به این وضع دچار شده‌ایم.
پس از تحریر: امروز دولت ارمنستان عزای عمومی اعلام کرد، اما دولت ایران چنین نکرد. این هم نشانه ای دیگر از بی توجهی مسئولان کشور به جان هموطنان ایرانی است.
با درود و مهر. به لینکها اضافه شدید. کامنتتان را خصوصی تشخیص دادم برای همین منتشر نکردم. ارادت و مهر فراوان
آنهایی که به خود جفا می‌کنند را دستکم نگیر. پیشنهاد استفاده نکردن از خطوط هوایی می‌تواند اعتراض و مبارزه منفی مناسبی باشد.
در مورد ژیژک هم وقتی آن حرفها را به پرویز جاهد زد، پیش خودم گفتم الآن «برادران» بُل می‌گیرند. بهتر بود جاهد مصلحت‌سنجی می‌کرد و آن حرفها را با احتیاط بیشتری نقل می‌کرد:
http://zamaaneh.com/jahed/2009/07/post_367.html
شما هم از مد روز غافلید ها !
سر ؛شهیده حجاب؛ سلامت
ارزش جان ایرانی جماعت که با ارزش هویج و چغندر برابر می کنه ... بی کارید می پردازید بهش ؟
عدم استفاده از خطوط هوایی می تواند خوب باشد ولی برای تحریم کنندگانش گاهی دردسرهای زیادی درست می کند و تقریبا آن را ناممکن می کند. مخصوصا آن گروهی را که به ضرورتهای کاری از آن استفاده می کنند. ولی در کل فعلاً من با همه نوع تحریم و قهر سیاسی موافقم!
دولت ایران که داره بشکن میزنه..
اخبار ۲۰.۳۰ همون شب ندیدین؟
عصرش هم که آقایون فیلم کمدی عروس فراری پخش کردن
انگار دلشون خنک شده !!